BVLGARI Octo Finissimo x Tadao Ando pomimo swojej surowej formy i monochromatyczności nie jest kolejną pustą limitką zegarkowego giganta. To sukcesywnie dopisywana multikulturowa opowieść, która znalazła swój wspólny mianownik w postaci zegarka.

BVLGARI Octo Finissimo x Tadao Ando

Nowe BVLGARI powstało na kanwie projektu samego Geralda Genty – Szwajcarskiego projektanta odpowiedzialnego za projekty takich ikon jak Audemar Piguet Royal Oak, Patek Philippe Nautilus, Omega Constellation Pie Pan, Patek Philippe Golden Ellipse oraz dziesiątki jak nie setki innych zegarków. W latach 80. i 90. tych XX wieku Gerald Genta tworzył zegarki pod własnym „szyldem”. To właśnie w tym okresie Genta stworzył pierwsze fundamenty pod znane dziś Bvlgari Octo.

Inspiracją były sufity oraz detale starożytnej architektury Rzymskiej. Jest to również ukłon w stronę kultury Rzymian, ich przywiązania do geometrii i umiejętności operowania światłem. Tak naprawdę pierwsze próby z podobną formą możemy zauważyć we wczesnych projektach Genty np. Tarcza typu Pie Pan wykorzystana przez Omega w modelu Constellation.

Sama historia BVLGARI jest równie ciekawa. Nazwa BVLGARI pochodzi od nazwiska założyciela firmy, Sotirios Voulgaris, urodzonego w 1857 roku Greka pochodzącego z Paramythi w Epirze. Paramythia uchodziła w obecnym czasie za największe centrum złotnictwa na Bałkanach. W 1881 roku Sotirios Voulgaris przeprowadził się do Rzymu. We wczesnych latach BVLGARI było znane ze srebrnej biżuterii, które za pożyczały elementy sztuki bizantyjskiej i islamskiej, łącząc je z motywami kwiatowymi.

Nie wiem kiedy rozpoczął się romans Genty i BVLGARI, wiem natomiast, że zegarek zaprojektowany przez Szwajcara jest jednym na najbardziej rozpoznawalnych zegarków z portfolio samego projektanta jak i samej firmy. Mowa oczywiście o zegarku BVLGARI BVLGARI. Romans skończył się w pewien sposób rozwodem, bo w 2000 roku BVLGARI przejęło prawa do nazwy i wzorów Gerald Genta w tym do projektu Octo.

Nowe Octo zadebiutowało w 2012 roku jako BVLGARI Octo Finissimo. Osoba odpowiedzialną za nadanie szlifów i przeobrażenie nieco barkowego Octo w surowy minimalizm był Fabrizio Buonamassa Stigliani, włoski projektant specjalizujący się w projektach industrialnych – to widać! Stiglianiemu udało połączyć się manifest szkoły Bauhausu z włoskim indywidualizmem.

Tadao Ando jest japońskim architektem-samoukiem, laureatem nagrody Pritzkera (Oskar w dziedzinie Architektury) przedstawicielem stylu w architekturze określanego jako Regionalizm Krytyczny. Cechą Krytycznego Regionalizmu jest podejście „place-form” – które polega na kształtowaniu architektury związanej z kontekstem geograficznym i kulturowym. Krytyczny jest stylem, który krytykuje modernistyczne ujednolicenia, jest formą sprzeciwu wobec schematycznego budownictwa z produkowanych masowo prefabrykatów. Nurt architektury reprezentowany przez Ando uwzględnia lokalną tradycją, historię czy lokalne tradycje rzemieślnicze przy jednoczesnym czerpaniu inspiracji z architektury współczesnej.

Ando „wypełnia misję, jaką sobie sam narzucił – odtworzenia jedności budynku i natury. Używając najbardziej podstawowych, geometrycznych form tworzy dla człowieka mikrokosmos z ciągle zmieniającą się reżyserią oświetlenia”.

„Architektura Tadao Ando pozbawiona jest kolorów; tworzą je jedynie barwy materiałów: betonu, drewna, kamienia… Architektura ta pozostaje zdecydowanie szara. W takiej sytuacji ważną rolę odgrywa światłocień – wyciszona modulacja naturalnego światła na zewnątrz budowli i delikatna gra oświetlenia sztucznego wewnątrz”. Szare ściany zyskują subtelny blask i stanowią tło dla ulotnej pod wpływem chwili gry barw stworzonej przez promienie słońca. Wydaje się, że jego architektura bez udziału zmienności naturalnego światła jest niekompletna – pozbawiona wyrazu plastycznego. Dopiero odpowiednio zmieniający się w czasie światłocień pobudza wyobraźnię widza. Delikatnie rozświetlone płaszczyzny ścian kontrastują ze starannie wyreżyserowanym półmrokiem części wnętrz.”

Nie wiem, jak wy odbieracie opis twórczości Tadao Ando, ale osobiście czuję się, jakbym czytał charakterystykę BVLGARI Octo Finissimo. Stigliani jako art director nie mógł lepiej wybrać!

Inspiracją Ando podczas kolaboracji był motyw czarnej dziury. Można to również interpretować jako falę wody, która rozprzestrzenia się z czasem. Jest wyrazem ponadczasowości, nieskończoności, wieczności, od koncentracji do dyfuzji.

Jak wspomniałem na wstępie, BVLGARI Octo Finissimo to dla mnie eklektyczna, złożona, multi-kulturowa opowieść łącząca pozornie niepasujące do siebie elementy. Nieoczywiste inspiracje antycznymi rzymskimi kościołami, XX wieczną szkołą Bauhausu w połączeniu z ideologią Regionalnego Krytycyzmu reprezentowana przez Ando tworzą unikalną na swój sposób historię świata. Octo Finissimo jest dowodem na to, że design może być głównym walorem zegarka, wartością nadającą formę i określającą funkcjonalność przedmiotu stając się płótnem dla rzemieślniczego artyzmu.

Autor: Michał Kozłowski